Leesbaarheid, Diepgang & Verwondering

Leesbaarheid. In al die jaren dat ik advocaat was, heb ik mij aangeleerd om de vaak taaie en saaie materie zó op papier te zetten dat het makkelijk(er) te begrijpen was en het leuk/interessant werd. Dat vind ik als auteur van groot belang: dat mijn lezerspubliek vanaf de eerste bladzijde lekker aan het lezen slaat. Telkens als ik hoor ‘het leest als een trein!’ geeft mij dat veel voldoening.

Diepgang. Ik doe mijn best om het verhaal makkelijk leesbaar op te schrijven, maar de gedegen weergave van de historie staat voorop. Aan de hand van veel boeken en andere bronnen (getuigenverklaringen en filmfragmenten) probeer ik een zo goed mogelijk beeld te krijgen van wat er destijds is gebeurd. Daarna ga ik aan het schrijven: het proces om die berg aan informatie te verwerken in een leesbaar, helder verhaal.

Verwondering. Tot nog toe heb ik drie boeken geschreven, met onbekend WO II als gemene deler. Het betreft non-fictie, dus hoe het er in werkelijkheid aan toe is gegaan. Fictie is bij dit onderwerp ook eigenlijk overbodig: het feitenmateriaal dat ik in mijn onderzoek tegenkom overtreft geregeld mijn eigen verbeelding: ik zou het zelf niet zo kunnen of durven verzinnen. De verwondering die dat bij mij oproept (‘wat een ongelofelijk verhaal: dit zouden meer mensen moeten weten!’) zet mij ertoe om die historie op papier te zetten.